Een kronkelige weg, met auto’s, vrachtwagens en veel groen. Dat beeld prijkt op de website van Sustaining Supply Chains en het LinkedIn-profiel van Wiger Aantjes. Hij houdt zich dan ook bezig met de toekomstbestendige toeleveringsketen. Specifieker: duurzamer transport. Dat de auto’s op de foto aan de verkeerde kant van de weg rijden, Europees gezien? Toeval. Of past het misschien onbewust juist bij deze jonge man, die op zijn kronkelige pad een nieuwe weg zocht? En die ondernemers via gebed ook persoonlijk een duurzame weg wil bieden?
TEKST: LOES GROOTERS / PARTNERS IN TEKST | BEELD: MAAIKE APPELS
“Ik denk dat een deel van de ondernemers ondernemer is geworden om niet stil te hoeven staan bij zijn eigen pijn”, steekt Wiger van wal. Een valkuil, ontdekte hij vorig jaar rond deze tijd. De aanleiding hiervoor? Het afscheid van zijn compagnon uit de zaak Sustaining Supply Chains. Op dat moment staken zijn oude pijnpunten – eenzaamheid en angst voor (financieel) tekort – de kop op …
Logistiek slimme plek vinden
Maar eerst even verder terug in de tijd; naar 2020, waarin Wiger nog in loondienst werkte bij een adviesbureau in de logistieke ketens. Een tijd ook waarin hij met een zelfstandig ondernemer geregeld samen projecten oppakte. “Ik deed onder meer analyses, met name aan de logistieke kant. Bijvoorbeeld als je een nieuw distributiecentrum nodig hebt, rekende ik uit wat een goede locatie zou zijn als je kijkt naar waar de klanten zitten en de fabrieken van de opdrachtgever staan.” Doel: CO2-uitstoot omlaag en duurzamer werken. Helaas, in coronatijd stopte dit bedrijf. De samenwerking met de andere ondernemer beviel echter zo goed, dat het de toen 26-jarige Houtenaar aan het denken zet.
Waar, zachtmoedig en gerechtig
Nadat hij las dat we als christen rentmeester zijn over de schepping, viel bij hem het kwartje: duurzaamheid en geloof gaan prima samen. Een zelf ingelaste bezinningsdag op de Tweede Maasvlakte (“bewust in een logistieke omgeving”) nam daarna het laatste spoortje onzekerheid weg. “Hier moest ik ineens denken aan Psalm 45 vers 5: ‘Rijd voorspoedig uit in Uw glorie, op het woord van waarheid, zachtmoedigheid en gerechtigheid.’ Dat vers resoneerde zo sterk bij mij, die drie pijlers, als mandaat voor de richting waar Jezus mee onderweg is. Dát zijn dingen waarvoor ik me wil inzetten.” Even later richtte hij zijn bv op; met de oud-zakenrelatie als vijftig procent mede-eigenaar en een holding erboven: Wageza, de eerste letters van die belangrijke pijlers.
Oergevoel van eenzaamheid
In de anderhalf jaar die volgde, merkte het duo echter dat Wigers werk goed verkocht, maar het aanvullende werk van zijn compagnon niet. Dát plaatste de Houtenaar voor een tweesprong: alléén verder of niet. Die vraag wakkerde echter ook een soort oergevoel aan dat door de jaren heen steeds opdook: de pijn van eenzaamheid. Daarom schakelde hij de CBMC Taskforce in.
Veel toezeggingen, weinig werk
Het gebed van de Taskforce was het begin van een verandering. “God greep die situatie aan voor een proces van innerlijke genezing rondom die eenzaamheid. Het was een bizarre periode; op een gegeven moment had ik allerlei toezeggingen voor werk, maar overal was het wachten op een startdatum: van vakantie tot ziekte, het was op het rare af dat het werk uit al die hoeken maar niet kwam. Ik zei: ‘Heer, ik weet niet wat U aan het doen bent, maar volgens mij doet Ú dit.’ Toch had de ondernemer vertrouwen: “Ik dacht dat het goed was, wat God deed. Juist toen kwam die eenzaamheid als thema heel sterk naar boven.”
Pijnlijke herinneringen doorleven
Vanuit die bewustwording nam God hem in de drie tot vier weken daarna stap voor stap mee naar allerlei ervaringen van vroeger. “Steeds weer een nieuwe herinnering rondom eenzaamheid.” Wiger vroeg dan aan God: ‘Wilt U me troosten in dit verdriet? En losmaken van de pijn?’ En waar hij vastzat in patronen, bad hij: ‘Verbreek dit, in Jezus naam!’ “Je ontwikkelt als mens immers allerlei patronen; strategieën om te overleven, die God níet voor je bedoeld heeft. Je leeft dan dus niet zoals God jóu bedoeld heeft. Ergens is dat ook zonde, want je beantwoordt niet aan je doel.” Ook daar vroeg hij dan vergeving voor.
Eten voor mussen én mensen
Achteraf ziet hij het als een heel intensieve tijd, waar hij hele werkweken voor nodig had om doorheen te gaan; maandenlang zelfs zonder inkomsten. “Daardoorheen ervoer ik zó sterk: God zorgt voor ons. En ik besefte: ik ben niet afhankelijk van mijn bedrijf, maar van Gods voorziening. Kijk naar de mussen in het veld: ze zaaien niet en maaien niet, maar ze komen niet te kort. Dat landt pas écht als je er doorheen gaat.”
Van stikken naar overwinnen
Uiteindelijk kwam de doorbraak. De hele week baden er al mensen voor hem, toen hij op de maandag daarna tijdens gebed met twee vrienden ineens de allereerste herinnering van eenzaamheid herbeleefde. “Ik had het gevoel dat ik stikte. Tegelijkertijd voelde ik heel sterk dat God er was. En waar ik bang was om te stikken, merkte ik: ik adem gewoon! Ik kon letterlijk met Jezus door die nare herinnering heen ademen. Dat was zo’n overwinning!” Hij wist op dat moment meteen: dit was de beginervaring waar al die andere eenzaamheids-ervaringen later mee verbonden waren. “Ik wist toen ook: nu is het klaar, nu is het goed.” Hij herinnert zich dat moment op die maandagavond nog zó goed: “Dinsdagmorgen kwam meteen het werk weer binnen.”
Geen angst meer
Wat het de Houtense christen uiteindelijk bracht? “Heel veel vrijheid, te weten dat ik niet eenzaam ben; God is erbij; ik sta stevig op een rots. Mensen zijn het niet altijd met je eens, of projecten lopen niet altijd goed, maar dat zegt allemaal niets over wie ik ben en hoe God naar mij kijkt. Dus die angst – kom ik alleen te staan? – die ervaar ik bijna niet meer.”
Gamechanging gebed
Bidden kreeg tien jaar eerder trouwens al een belangrijker rol in het leven van Wiger. Hoe dat komt? Hij raakte bekend met het ministrygebed: twee mensen bidden zo’n tien minuten voor één persoon, meestal na een kerkdienst. “Belangrijk is daarbij dat de bidders ook stil zijn om te kijken of God iets wil zeggen. Ik ben wel christelijk opgevoed, maar dit type gebed was voor mij echt een gamechanger. Ik ontdekte: God kan terúgspreken! Mijn relatie met Hem werd hierdoor veel wederkeriger en dynamischer.” Sindsdien bidt hij elke dag en soms ook onder het werk. Daarnaast bidden hij en een andere ondernemer telefonisch elke week een uurtje voor elkaars bedrijf. Ook het gebed bij de driewekelijkse bijeenkomst van CBMC Team Houten sterkt hem.
Gebed in allerlei vormen
Toch vindt hij dat nog niet genoeg. “Tijdens het ministrygebed kwamen soms dingen bij mensen naar boven die best groot waren, maar dan is al gauw de tijd op om ook daarvoor te bidden. Daarom volgde ik cursussen in gebedspastoraat. Dit is een biddende manier om genezing te ontvangen, gericht op herstel en ruimte om in vrijheid te leven met God; in het bijzonder rondom thema’s die daaraan raken.” In deze meer structurele vorm van gebed bidden deelnemers langere tijd achter elkaar en meerdere keren binnen een periode; stappen verder dus dan ministrygebed. “Zo is er dus meer ruimte om voor grotere dingen te bidden.”
Relatie herstellen
Inmiddels past hij deze gebedsvorm toe bij zijn Nederlands Gereformeerde gemeente De Lichtboog in een gebedspastoraatteam. En bij New Wine, de organisatie waar hij zelf eerder gebedscursussen volgde; hier is hij een van de docenten die deze cursus geeft. Maar Wiger wil nóg een stap verder: “In mijn eigen leven mocht ik de vrucht van gebedspastoraat ontvangen; zo zag ik hoe belangrijk het is om te ontvangen en de relatie met God te herstellen. Ik voel dat ik nu iets moet doen met gebedspastoraat voor andere ondernemers, voor innerlijke genezing. Misschien wel binnen CBMC.”
Gezocht: ondernemers met zorgen
Zijn eigen recente proces rondom de thema’s eenzaamheid en financiën ziet Wiger als voorbeeld van die innerlijke genezing. En als voorbeeld voor andere ondernemers om te vertrouwen op God. “Dat is volgens mij juist voor ondernemers echt belangrijk.” Hij vermoedt dat die drukke bazen die we allemaal wel in onze omgeving zien, weg willen bewegen van de pijn die zij op dezelfde of andere thema’s ervaren. “Het is makkelijk om je dan in je werk te verliezen. Graag zou ik nu met deze mensen willen bidden. Want wat God wil zeggen en doen, is van toegevoegde waarde voor iederéén.”
Handelen in wijn? Het is niet het meest voor de hand liggende voor de gemiddelde christen. Drank neigt en leidt immers tot verslaving, diefstal en oneerlijkheid, wordt vaak gedacht. Tegelijkertijd: Jezus veranderde water in wijn. Dus zo gek is een wijnhuis starten ook weer niet. Zeker niet voor Andreas en de rest van de Friese familie Van den Berg, als je weet hoe zij Gods leiding hierbij ervaren. En ja, soms krijgen ze zelfs minder omzet door alcoholisten van de drank af te helpen.
Het geestelijke avontuur van Unik Wijnhuis begint voor Andreas in 2006, al wordt het eigenlijke zaadje al eerder geplant. Hij is dan directeur bij een landelijke keten in bedrijfscatering en verantwoordelijk voor 750 personeelsleden. “In die tijd werkte ik zestig tot zeventig uur in de week en was ik alleen maar bezig met aandeelhouders van het bedrijf tevreden houden. Het ging hoofdzakelijk om geld. Dat vond ik geen leuke drijfveer. Ik zei tegen God: ‘Ik wil wel wat anders, wat persoonlijker worden.’”‘Naar de fles grijpen’
Kort daarna belandt het cateringbedrijf in een fusie en Andreas weet dat het zijn tijd is om te stoppen. De Fries wordt daarna wel teruggeworpen op zichzelf: “Ik miste de mensen, de meetings, het uit eten gaan, de mooie restaurants, de contacten met klanten.” Omdat het ‘kriebelde’, schrijft hij een ondernemingsplan voor een eigen cateringbedrijf. Alleen zien de banken er geen brood in. Dat wordt voor hem reden om naar de fles te grijpen. Spreekwoordelijk dan, want onderdeel van het plan was een eigen slijterij en wijnhuis voor bedrijven. En dát deel van het plan gaat hij opstarten.
Ik wilde alleen nog maar in afhankelijkheid van God levenDoorlopende leerschool
Het wordt het begin van een reis met tegenslagen, of zoals hij het zelf noemt: ‘stageopdrachten bij een doorlopende leerschool’. “Mijn leven lang was ik heel gedreven om te presteren; ‘kan niet’ kende ik niet. Ik deed altijd alles om te laten zien dat ik het wél kon.” Bij de start van het bedrijf besluit hij echter om alles aan God over te laten; een soort hernieuwde, onvoorwaardelijke en volledige keuze voor leven met Hem. “Ik wilde alleen nog maar in afhankelijkheid van God leven. Maar dat ging niet heel makkelijk”, bekent hij terugkijkend. Talloze bijna-faillissementen
In dezelfde periode gaf zoon Stefan aan ook voor zichzelf te willen beginnen. “Als God het goed vindt …”, dacht starter Andreas. Dit kon immers geen toeval zijn. Toch was zijn vrouw Gerda nog niet enthousiast en overtuigd van de plannen. Dat veranderde, toen zij de ingeving kreeg voor de bedrijfsnaam Unik (zie kader). De volgende les die het bedrijf kreeg? Opdrachtgevers vinden. “Vanuit mijn cateringwerk had ik contacten in heel Nederland, maar het minste bij ons in het noorden.” Een moeizame tijd volgde. Een paar keer dacht hij zelfs: “We gaan failliet. Maar dát waren de momenten waar ik achteraf gezien in de leerschool zat. Dan kwamen we bijvoorbeeld 20.000 euro te kort, en zei God: ‘Je hebt nog een potje voor later.’”
Een paar keer dacht ik: ‘We gaan failliet, maar dát waren de momenten dat ik in de leerschool kwam’‘Kom maar op’
Bijna-faillissementen en potjes die op wonderbaarlijke wijze boven water kwamen, het overkwam het gezin meerdere keren. Na zes keer had de wijnhandelaar zijn les in afhankelijkheid van God geleerd. Tegenwoordig denkt hij als het spannend wordt zelfs rustig: “Kom maar op. God voorziet, op welke manier dan ook.” Zo ook in coronatijd; een tijd die voor Unik veel consequenties had. “Op zondagavond kwam het besluit van de regering dat we de zaak ’s avonds om zes uur op slot moesten doen. Toen we op maandag op het werk kwamen, hadden we dan ook niets te doen. Maar ik zag een nieuwe stageopdracht van God en zei zoals gewoonlijk: ‘Kom maar op, wat gaan we doen?’” Buit voor Josafat
Deze periode voelde voor de Vandenbergjes als het verhaal van Josafat uit het Bijbelboek Kronieken: “Josafat was bang toen het leger eraan kwam en zei in zijn angst tegen God: ‘Wat moet ik doen?’ Toen bad en vastte hij. Tot iemand uit het volk, geïnspireerd door Gods geest, zei: ‘Josafat, het is niet jouw strijd, maar de Mijne. Jij hoeft niets te doen, alleen toe te kijken.’ Josafat geloofde het en keek vervolgens toe hoe God het hele leger van de vijand vernietigde. Daarna kreeg hij drie dagen de tijd om alle buit binnen te halen. Als je aan God vraagt, gelooft en de overwinning van God geschonken krijgt, mag je de buit binnen halen.” En dát is ook precies wat er daarna bij Andreas en zijn gezin gebeurde. Buit voor familiebedrijf
Op die bewuste corona-maandagmorgen ging het hele gezin aan tafel zitten om God te vragen: ‘Wat wilt U dat we gaan doen?’ Daar rolden drie punten uit, die ze doorvoerden. De belangrijkste twee: de deuren van de slijterij elke dag eerder openen (mét uitleg op de ramen waarom ze dit als familiebedrijf deden) én supermarkten aanbieden om de complete drankinrichting en het voorraadbeheer van inpandige slijterijen over te nemen. Het resultaat: “Eind vorig jaar hadden we zelfs een betere omzet dan vóór corona. En onze winst verdubbelde, terwijl de horeca nog steeds op slot zat!” Gezegend water voor Oekraïne
Ook voor een recentere ‘stageopdracht’ slaagde het wijnhuis, in dit geval met hulp aan Oekraïne. “Ik vroeg aan God: ‘Wat kan ik doen?’” Vlak daarna hoorde hij dat de 4e Musketier van alles nodig had: luiers, slaapzakken, eten, water. “Als drankengroothandel sprak het water me natuurlijk meteen aan. Na wat afstemming ging ik ervoor om twintig pallets water te leveren.” Hij vertelde het verhaal aan zijn leverancier en bestelde de twintig pallets. Omdat die dacht dat het om sponsoring ging, werd de bestelling echter geweigerd.
Toen de leverancier door kreeg dat het verhaal anders lag en de drijfveer van Andreas ontdekte, schónk hij de levering uiteindelijk. Zelfs met de melding dat hij méér zou doneren als dat nodig was. “Het draaide dus om de vraag: ‘Wat kan ik doen?’ Ik had zelf geen idee, maar je ziet hoe Jezus dit leidt; zonder dat wij het vingertje opheffen naar zo’n leverancier of zeggen dat we het anders willen.”Als het dan anders gaat dan je zelf denkt of hoopt, word ik juist geïnteresseerd en denk: ‘Waar wil God me naartoe hebben?’
Als het anders loopt dan gedacht
Om die leiding vraagt Andreas letterlijk elke dag. “Daar neem ik ’s morgens de tijd voor. Ik vraag met lege handen aan Hem wat ik deze dag mag doen. God heeft ons immers manna gegeven in de woestijn, want je hebt maar voor één dag brood nodig. Als het dan anders gaat dan je zelf denkt of hoopt, word ik juist geïnteresseerd en denk: ‘Waar wil God me naartoe hebben?’ Dan sta ik even stil en kijk ik wat ik moet doen.” Keuzes: mens of geld?
Kijken wat te doen speelt binnen de familie ook als het gaat om relaties met drankverslavingen. “We proberen het vertrouwen van die persoon dan te winnen en laten zien dat we oprecht zijn. We zeggen niet dat je niet mag drinken, maar zijn geïnteresseerd in de persoon. In wat hem of haar bezighoudt. Merkt deze mens dat ‘ie geaccepteerd wordt om wie die is? Dán kijken we of we deze persoon kunnen helpen. Ja, het is op die manier wel eens gelukt om iemand gezonder te laten leven, zonder drank. ‘Dat gaat ten koste van je omzet’, zei iemand. Maar de mens is belangrijker dan het geld.”
Dat zo’n redding écht verandering teweegbrengt, blijkt wel uit het feit dat een vroegere klant en alcoholist tegenwoordig elke week in de zaak helpt. “Hij wil graag een beetje bij ons in de buurt blijven. ‘Ik vergeet jullie nooit; jullie staan altijd op mijn netvlies’, zei hij pasgeleden nog.” Waarop Andreas liefdevol antwoordde: “Ik heb liever dat Jezus op je netvlies staat.” Maar dat is (nog) een brug te ver.Toekomst van het familiebedrijf
Inmiddels heeft Andreas de leeftijd dat hij nadenkt om de business aan zijn kinderen over te dragen. Een tijdje geleden vroeg hij zich wel af hoe hij ze dat moest vertellen. “De jongens lopen namelijk geregeld naar mij om dingen te vragen.” Althans, dat déden ze. Tot hijzelf corona kreeg en ook daarna nog een tijd met andere gezondheidsproblemen thuis moest blijven. “Toen ik terugkwam, bleek het bedrijf gewoon verder te zijn gegaan. Ze bleken het zelfs wel prettig te hebben gevonden zonder mij.” Het is voor de ondernemer weer het bewijs hoe het in het geloof werkt: “Jezus bracht dat weer zo mooi in kaart!”
De zelfstandigheid van de jongens bouwen ze inmiddels uit. “Ik werk nu uit huis en ben er alleen als het nodig is. Verder maken we een plan om de continuïteit te waarborgen. Als dat niet lukt, zit er menselijkerwijs geen overname in, maar ook hier vragen we aan God wat we in dit geval mogen doen. In ieder geval is het U en ik – we mogen het samen met God doen en elkaars talenten gebruiken. Dán kunnen we een eenheid worden.” Oproep: lever alles in
Als afsluiter wil de eigenaar nog graag iets meegeven aan de lezers van Business Contact. “Paulus zegt: ‘Ik verkondig gehoorzaamheid en geloof.’ Als je je hele hebben en houden aan Jezus geeft en zegt ‘vult U het maar in’, dan maak je de mooiste dingen mee. Maar dan moet je wel eerst dat hele proces door en álles inleveren.” U en ik: Unik
Hoe laat je nu zien dat je een bedrijf hebt dat écht anders is? Andreas van den Berg (59) uit Leeuwarden en zijn gezin legden het voor aan God. Het antwoord dat ze kregen was het woord Unik, Zweeds voor ‘anders dan anders’. Het klonk eerst niet zo bijzonder, tot een van de zoons ontdekte dat je het kunt uitspreken als ‘U en ik’. Het laat zien hoe de familie in het leven staat: Als mens en bedrijf afhankelijk zijn van God. Het laat ook zien dat Unik verbonden is met de afnemers.
TEKST: LOES GROOTERS/PARTNERS IN TEKST | FOTO’S: RUTH DE JONG
Meer lezen? Dit artikel verscheen in Business Contact. Vraag een gratis proefexemplaar aan of neem een een abonnement en ontvang vier ik per jaar Business Contact magazine.
